Την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2023 οι μαθητές και οι καθηγητές του σχολείου μας παρακολούθησαν το θεατρικό έργο του Θανάση Σκρουμπέλου «3 του Σεπτέμβρη 1843 – Μακρυγιάννης» σε σκηνοθεσία Νίκου Γκεσούλη και σε ερμηνεία Θοδωρή Προκοπίου.
Πρόκειται για έναν θεατρικό μονόλογο γεμάτο από μαθήματα Κοινωνιολογίας, Ιστορίας, Πολιτικής Επιστήμης, Πολιτειολογίας, συνταγματικής έννομης τάξης και πολιτικής δράσης. Το εξαιρετικό κείμενο του Θανάση Σκρουμπέλου δείχνει βαθειά γνώση του αντικειμένου με το οποίο καταπιάνεται. Κι ας απαιτεί αυτό θεατρική παιδεία, κοινωνιολογική ματιά, ιστορική γνώση, εθνική θέση, πολιτική δράση, πολιτειακή αντίληψη. Η σκηνοθεσία, η μουσική, τα σκηνικά και, τελικά, η συγκλονιστική ερμηνεία του κυρίου Θοδωρή Προκοπίου μάς μετέφεραν στην εποχή και στα ίδια τα γεγονότα. Ο πρωταγωνιστής μας στον ρόλο του Φέστα. «Ο Φέστας τσιράκι του Μακρυγιάννη διηγείται». Ψυχοπαίδι του Στρατηγού. Πρόσωπο φανταστικό. Τα έζησε και μας τα μεταφέρει. Ακόμη καλύτερα, μεταφέρει εμάς στην εποχή, στα γεγονότα και δίπλα στα πρωταγωνιστικά πρόσωπα.
Πρόκειται για ένα κείμενο διαχρονικό και γι’ αυτό πάντα επίκαιρο. Ήρωες της Επανάστασης του 1821 και της απελευθέρωσης του Γένους των Ελλήνων από τους Οθωμανούς, βαυαροκρατία, η Επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη 1843 με αίτημα την θέσπιση Συντάγματος, αλλά συγκρατημένα. Έθεταν μεν το αίτημα για Δημοκρατία, αλλά, σαν να γνώριζαν τα όρια που έβαζαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, ο πρώτος στόχος ήταν το πέρασμα από την Απόλυτη στην Συνταγματική Μοναρχία, όχι ως συμβιβασμός, αλλά ως ώριμος τακτικισμός.
Ο Μακρυγιάννης ζωντανεύει μέσα από τα λόγια του Φέστα. Μαζί κι ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος κ.ά. Μαζί τους και οι μάχες με τους Τούρκους. Πρόσωπα και λόγια αιχμηρά για τους κατακτητές (Τούρκους και Βαυαρούς, ειδικά τον αντιβασιλέα Άρμανσμπεργκ) και τους σπιούνους τους, αλλά όλα διατυπωμένα με τρόπο άλλοτε ευθύ και άλλοτε υπαινικτικό, πάντα σεμνό και κόσμιο, σίγουρα, όμως, αιχμηρό. Συνείδηση της συνέχειας του Ελληνισμού, πιάνοντας το νήμα από την αρχαιότητα (Θησέας, Πλάτωνας, Ακαδημία, μάρμαρα), συνεχίζοντας με την Ορθόδοξη Βυζαντινή κληρονομιά μας (Αγία Λεούσα, Αγία Φωτεινή, Παντοκράτορας, Πλατυτέρα, Άγι Δημήτρης) και φθάνοντας στην σύγχρονη περίοδο (το πρώτο μισό του 19ου αιώνα).
Οι συντελεστές απέδειξαν για άλλη μία φορά ότι το θέατρο είναι κυρίως παιδεία και προβληματισμός. Η παράσταση είναι σχολείο για όλους. Αλλά πολύ περισσότερο είναι ένα σπουδαίο μάθημα και πολύτιμο εργαλείο για εκπαιδευτικούς και μαθητές. Μάθημα Κοινωνιολογίας, Ιστορίας, Πολιτικής Επιστήμης, Πολιτειολογίας, συνταγματικής έννομης τάξης, πατριωτισμού.
Ο Θοδωρής Προκοπίου μοιάζει να μετατρέπει το κοινό, τους θεατές, σε κοινωνούς, οι οποίοι βιώνουν τα γεγονότα. Με την ερμηνεία του καθήλωσε το μαθητικό κοινό. Κι όταν δει κανείς την παράσταση, με βεβαιότητα θέλει να την παρακολουθήσει ξανά και να ανακαλύψει νέες πτυχές του κειμένου και της ερμηνεία. Μία παράσταση ιδανική για σχολεία.
